Od jakiegoś czasu zrobił się ogromny boom na rośliny doniczkowe, a w szczególności sukulenty. Motywy roślinne goszczą w ceramice, tekstyliach, papiernictwie i wielu innych dziedzinach przemysłu. Nie bez powodu kaktusy kojarzą się nam z Dzikim Zachodem i bardzo ciepłym klimatem, dlatego, że to jest ich środowisko naturalne. W Polsce można je spotkać wyłącznie w doniczkach. Niestety mamy zbyt mroźne zimy, aby kaktusy dały radę wytrwać w naszych warunkach. Jak na sukulenty przystało, te niepozorne roślinki posiadają zdolność do magazynowania wody i dzięki temu nie mają zbyt dużych wymagań pielęgnacyjnych oraz nie potrzebują częstego podlewania. Kaktusy przybierają różne formy: kuliste, podłużne lub walcowate przez co dzielą się na wiele rodzajów. Wszystkie gatunki kaktusów pokryte są kolcami, dlatego trzeba uważać, żeby się nie skaleczyć. Zimą podlewanie ich jest niewskazane.

Melocactus (Melocactus) – nieduży kaktus o kulistym pokroju, cechujący się barwą zieloną i wypukłymi żebrami, które pokryte są zakrzywionymi cierniami. Wierzchołek melocactusa zakończony jest cefalium, czyli kolorową naroślą przypominającą kapelusik. Roślina ta naturalnie występuje na Wyspach Karaibskich oraz w północnej i środkowej Ameryce Południowej.

Opuncja (Opuntia) – na świecie zanotowano około 150 gatunków opuncji, zamieszkujących naturalnie tereny Ameryki Północnej i Południowej od Kanady aż po Argentynę. Niektóre z nich można spotkać nawet w Hiszpanii, gdzie zaaklimatyzowały się dzięki introdukcji gatunkowej. Opuncję można spotkać w formie krzewiastej lub drzewiastej. Jest łatwa do rozpoznania, ponieważ wznosi się do góry i dzieli się na kilka członów, zupełnie jak by niewielkie kaktusy rosły jeden na drugim. Co jakiś czas wypuszcza żółte, pomarańczowe lub czerwone kwiaty.

Cefalocereus (Cephalocereus) – sukulent o wzniesionym pokroju i bardzo charakterystycznym wyglądzie. W środowisku naturalnym potrafi urosnąć do 8 m wysokości. W doniczce roślina osiąga maksymalnie 75 cm. Posiada ciernie, jak wszystkie kaktusy, lecz są one cienkie i długie, przypominające włosy. To dzięki nim zawdzięcza swoją potoczną nazwę – „głowa starca”.